YALIYONIKUTA TANGA SEHEMU YA 16

 

HADITHI

 

YALIYONIKUTA TANGA (16)

 

ILIPOISHIA TOLEO LILILOPITA

 

Kwa uzoevu wa kipolisi niliokuwa nao kesi za mauaji ya aina ile uhusishwa na imani za kishirikina na aghalabu ukipatikana na hatia hukumu yake ni kunyongwa.

 

Nilikuwa bado kijana mdogo sana. Nilikuwa sijaoa na wazazi wangu walikuwa wakinitegemea. Kama nitanyongwa litakuwa ni pigo kwa familia yangu.

 

Tulirudi kituo cha polisi. Timu nyingine ya polisi ikatakiwa kwenda kwenye ile nyumba ya barabara nane kujua kama mle ndani kulikuwa na watu wanaoishi na kama wamo watoe maelezo kuhusiana na ile nyumba na kuhusiana na yule mwanamke aliyekuwa na duka la vitu vya dhahabu.

 

Kwa bahati njema na mimi niliingizwa katika msafara huo kwa vile ndiye niliyekuwa nikiifahamu vizuri nyumba ile kutoka siku ile tuliyomkamata yule mwanamke.

 

Tulipofika katika nyumba hiyo, lile duka lilikuwa bado limefungwa. Kiongozi wa msafara wetu Meja Elias alibisha mlango. Lakini hatukupata jibu.

 

“Nadhani hakuna watu humu ndani” akasema baada ya kubisha sana.

 

“Tunaweza kuwauliza majirani kuhusu wenyeji wa nyumba hii” polisi mwingine akashauri.

 

SASA ENDELEA

 

Nyumba tuliyokuwa tunaifanyia utafiti ilikuwa katikati ya nyumba mbili. Tulikwenda katika nyumba iliyokuwa upande wake wa kulia, tukabisha mlango.

 

Mwanamke mmoja alitoka ndani kuja kutusikiliza lakini alipoona polisi uso wake ulinywea hapo hapo.

 

“Habari ya saa hizi?” Meja Elias alimsalimia.

 

“Nzuri. Karibuni” Mwanamke huyo akatukaribisha bila uchangamfu.

 

“Samahani. Tuna tatizo kidogo. Tunaomba msaada kutoka kwa   majirani wa nyumba hii” Meja alimwambia.

 

“Msaada gani?”

 

“Tulitaka kujua hii nyumba ni ya nani?” Meja alimuuliza akimuonesha ile nyumba.

 

“Hiyo nyumba mwenyewe alikufa zamani. Wakati huo sisi tulikuwa wadogo. Hatumjui vizuri”

 

“Alikuwa ni nani?”

 

“Alikuwa ni bibi mmoja wa kisomali”

 

“Hivi sasa wanaishi watu gani?”

 

“Kuna mama mmoja kama muarabu hivi na binti yake ndio waliokuwa wakiishi humo ndani lakini siku hizi hatuwaoni tena”

 

“Huyo mama alikuwa amepangisha au…?”

 

“Hapo hatujui”

 

“Kwa hiyo kwa sasa hivi hii nyumba haikai watu?”

 

“Kwa mchana hatuoni watu wanaoingia wala kutoka, inakuwa kimya tu lakini ikifika usiku mwingi tunasikia kama watu wamo ndani”

 

Meja alipojibiwa hivyo akatutazama.

 

“Sasa nyinyi majirani mnaelewa nini mnaposikia kama kuna watu wakati wa usiku mwingi lakini mchana hamuwaoni?” Meja akaendelea kumuuliza yule mwanamke.

 

“Hatuelewi kitu, hapa ni mjini hatuchunguzani”

 

“Usiku wa jana mliwasikia hao watu?”

 

“Ni kila siku usiku”

 

“Mnawasikia kuanzia saa ngapi?”

 

“Kuanzia saa nane usiku ndio sauti zinaanza kusikika, zinaendelea hadi saa kumi alfajiri”

 

“Mnahisi ni sauti za binaadamu au…?”

 

“Ni za binaadamu”

 

“Labda tuseme wenyewe wanakuja usiku na kuondoka alfajiri?”

 

“Labda”

 

Pakapita kimya kifupi kabla ya Meja kumwambia yule mwanamke.

 

“Asante sana, kama tutakuwa na maswali mengine tutakuja kukuuliza”

 

“Haya karibuni”

 

Tukaondoka.

 

Tulipofika kituo cha polisi tukaanza kufanya mchanganuo wa mazungumzo yetu na yule mwanamke. Polisi walibaini kwamba ingawa wenyeji wa nyumba ile hawakuwa wakitambulika,  kulikuwa na  hali isiyo ya kawaida kwa wenyeji hao.

 

Imani kuwa wenyeji hao hawakuwa watu wa kawaida na ndio wale waliotufanyia vitisho kule Magomeni ilianza kuwaingia polisi, hali ambayo kwa upande wangu nilihisi ingeweza kunipatia ahueni.

 

Kwa vile polisi ni chombo cha dola na kunaendesha shughuli zake kisheria ukawekwa mkakati mwingine wa kwenda usiku katika nyumba ile ili kuonana na hao watu ambao sauti zao zinasikika wakati wa usiku.

 

Tulipanga twende tukakae kando kidogo kuanzia saa saba ili tuone kama kutakuwa na watu wakiingia. Ikifika saa nane tusogee karibu. Kama tutazisikia hizo sauti tubishe mlango.

 

Mkakati huo ulipokubalika nikaambiwa kwamba naweza kwenda kupumzika na nionekane tena hapo kituoni kuanzia saa sita usiku. Nikashukuru kuona sikuwekwa ndani. Nilikuwa nimechoka sana na nilikuwa na usingizi. Akili yangu ilikuwa haifanyi kazi kabisa.

 

Nikarudi nyumbani. Nilipoingia chumbani kwangu kwanza nilikitoa mvunguni kile kisanduku kilichokuwa na mapambo ya dhahabu, nikakifungua na kukiangalia ndani. Nilipoona dhahabu zilikuwemo, nikakifunga na kukirudisha mvunguni.

 

Nilikwenda kuoga. Nilipotoka bafuni nikajitupa kitandani. Ingawa kichwa kilikuwa kizito kwa usingizi lakini mawazo hayakunipa nafasi ya kulala. Yale matukio ya majini si tu yalinitia wasiwasi bali pia yalinipa hofu ya kufungwa.

 

Nilihisi maisha yangu yalikuwa hatarini kwa namna mbili. Kwanza ni endapo wale majini wataendelea kuniandama ili wanimalize kama walivyommaliza Sajenti Erick. Na pili ni endapo polisi wataamua kunikamata mimi na kunishitaki kuhusiana na mauaji ya Sajenti huyo.

 

Mawazo hayo ndiyo yaliyonikosesha usingizi japokuwa sikuwa nimelala usiku kucha uliopita nikiwa kwenye kizaa zaa  cha majini hao.

 

Nilisali, niliomba Mungu na hatimaye usingizi ulinipitia bila kujua. Wakati niko kwenye usingizi niliota nikimuona Sajenti Erick akichinjwa, mwili wake usio na kichwa ukawa unanijia machoni mwangu.

 

Picha ya kuchinjwa kwake ilinijia kama sinema kwenye ndoto hiyo. Alikuwa amefungwa kamba mikono na miguu.

 

Yule mwanamke wa kijini alikuwa amemshikia upanga akamuuliza.

 

“Kwanini mlituzushia kesi mimi na mwanangu?”

 

Sajenti Erick hakuwa na la kusema zaidi ya kuomba msamaha aachiwe.

 

“Kisanduku changu cha dhahabu kiko wapi?” Mwanamke aliendelea kumuuliza.

 

“Sijachukua kisanduku” Erick alijibu.

 

“Unajua kafara lako ni nini?”

 

“Sijui”

 

“Ni kuchinjwa kama kuku, damu yako itakuwa fidia yako”

 

Hapo hapo upanga ukapita kwenye shingo ya Erick. Erick alianza kukoroma na kutoa macho. Upanga uliendelea kukeketa shingo yake taratibu. Mkoromo wa Sajenti Erick wakati anachinjwa ndio ulioniamsha usingizini.

 

JE NINI KITATOKEA? Usikose kuendelea na hadithi hii hapo kesho.

 

Usiache kuperuzi blog hii  kila wakati kwa habari motomoto na za papo kwa papo mtu wangu